فیلی که فیل وانه ( فیل + پروانه ) شد!
دوشنبه, ۷ دی ۱۳۹۴، ۰۷:۲۴ ب.ظ
شاید همه چیز از همان جا شروع شد، همان جا که دیگر نتوانستم جسما مثل بقیه باشم.
هنوز
هم وزنم همان است یعنی اصلا وزن که نه، جِرمم را می گویم، اول راهنمایی که
بودم معلم علوممان به ما گفت که « برای اینکه بخواهید جرمتان
را حساب کنید نباید بگویید وزنم فلان است، این غلط است و باید بگویید همان جرم. »
و البته این را باید بگویم که فی الواقع جرمم هنوز همان نیست، منظور نسبت سن و قد و این چیزهاست که هنوز همان است که ب همان نسبت ک رشد کردم آن قسمت از جرمم ک بهش نسبت اضافی بودن میدهند هم رشد کرد همراه با من.
و البته این را باید بگویم که فی الواقع جرمم هنوز همان نیست، منظور نسبت سن و قد و این چیزهاست که هنوز همان است که ب همان نسبت ک رشد کردم آن قسمت از جرمم ک بهش نسبت اضافی بودن میدهند هم رشد کرد همراه با من.
علی ای حال او همیشه خودش بود ولی من؟ هر روز سنگین تر از دیروز.
انقدر سنگین ک دیگر نتوانستم از جایم بلند شوم حتی وقتی بهم اجازه دادند
بلند شوم و میوه ها و چایی ها را میان مهمان ها بگردانم، چرا؟ چون اضافه
جِرم در میان آدم ها جُرم است، خجالت دارد و تو را از آدم بودن و دنیای آدم ها دور میکند.
خلاصه ک فیلی بودم که میخواست برای خودش بدود و بازی و شیطنت کند ولی به خاطر طبیعتش نمیتوانست و ازین قضیه گذشت و گذشت تا روزی که با یک پروانه آشنا شدم.
او
یادم داد حالا که نمیتوانم بدوم مثل دامبو* با گوش هایم پرواز کنم و از آن
روز به بعد با اینکه جرمم هنوز همان بود و هست توانستم هر روز سبک تر از
دیروز شوم و شاید اولین فیل وانه جهان شوم.
* دامبو اسم فیلیست در انیمیشنی قدیمی که با گوش هایش پرواز می کرد.
متنتون یه غلطه بزرگ داره؛ اضافه وزن در میان انسان ها جرم است نه آدم ها! آدم که باشی جرم می شود رنجش دیگران؛ اما انسانیت است که فقط از نگاه کوچک بینانه ش به دنبال ایرادهای الکی است.