خاله موهات میوه هم میده تو تابستون؟

- خاله چیا موهات فلال کلده بودن؟
- چون پاییز بود
- یعنی چون بهال شد بلگشتن؟
- اره، چون بهار شد
- خاله موهای همه همینطوله؟
- نه خاله. بعضیا تو زمستون که میون پاییز و بهاره گیر میکنن و دیگه موهاشون برنمیگرده
- همونا که بهشون میگن کلچ؟
- کلچ نه؛ کچل. اره همونا.
- ولی موهای مامان بزلگه که بیشتر شبیه زمستونه.
- نه اونا تو تابستونن. میوه هاشون میرسه و بعد تعطیل میشن...

چهار فصل زندگی من
با موهای تو تعیین میشود
کوتاهش که کنی
پاییز است
مدت زمانی که
طول می کشد نیرو جمع کند
تا دوباره رشد کند
زمستان
بالا بلند که شد
بهار
وقتی از درون گل های سرت
بیرون میزنند و
میوه می شوند هم
تابستان

پ.ن: همینطوری یهو طور تراوش کرد! :دی

دوستی یعنی چی؟ دوست یعنی کی؟

پست موقت.

خوشحال میشم نظرتونو بدونم...

پ.ن: موقت نیس! میذارم باشه، نظرم عوض شد :))

سخت ترین انتخاب زندگی: اول اینو بخورم یا اونو؟

اول جریان اینطوری بود،

که در آخر این موند برام و سوالی که تو عنوان گفتم.

اخر سرم یه گاز از این زدم و یه گاز از اون؛ یعنی همزمان خوردمشون که در حقشون اجحاف نشه! =)))

گمونم معجزه باشه...

اینکه بارون از پنجره ای که گویا شکسته، با پای خودش یهو بیاد پیشت، اونم وقتی که تنها اتفاق خوب امروزت باشه...

پ.ن: باشد که پند گیرم...
پ.پ.ن: شرمندم که از شکستنت راضیم و اونو معجزه میدونم... مخاطب = پنجره

و آن گاه که روز و شب در هم می آمیزند... *

خورشید باش

که حتی وقتی هستی

و تو را نمیبینند **

با نوری که به آن ها داده ای

بتوانند ماه شوند و

در تاریکی شب

راهشان را پیدا کند

تا خورشیدی دیگر

زاییده شود

* تو عکس انگار زرده خورشید و آبیه آسمون و سیاهه شب و سفیده ماه و خب اشاره به رابطه معنوی ادما.

** هستی ولی تو را نمیبینند اشاره به مرگ. روح که نمیمیره، نه؟ فقط از دید ما پنهونه،

یا حتی اشاره ب اینکه زنده ای هنوز و هستی.

ولی خب دیگه به طور فیزیکی تو زندگی آدم مورد نظر نیستی.

+ خورشید چشمانت شوم

ماه دو چشمم میشوی؟

+ خورشید باش تا در ماهِ شبِ چشمانت، بتوانند راهشان را در تاریکی پیدا کنند.

پ.ن: به گمانم ولم کنن تا خود ظهر میشینم با ماه و خورشید جمله میسازم :))

تولدت مبارک 22

از اون موقع ک خوندم تولدته دوس داشتم بیام تبریک بگم ولی خب ازونجا ک حالم خوب نبود گفتم تبریک مزخرفی میشه لابد چون اصن حال حس خوب دادن به کسی رو نداشتم و خب البته هنوزم ندارم.
ولی بالاخره گفتم یه حرکتی بزنم که زدن بهتره نزدنه. البته کتک رو نه :| منظورم حرکته.
ب هرحال الان دارم با گوشی پست میدم و اصلنم حال و حوصله طول و تفسیر ندارم. حال هیچی رو ندارم فی الواقع. ولی خب گفتم لااقل یه پست برا تولدت بدم شاید لااقل تو خوشحال شدی و یکم حال و حوصله دار. ک بدونی مخاطبات حواسشون بت هس حتی اگه حال خودشون و کلماتشون خوب نباشه.
تا حالا کسی انقد داغون بت تبریک گفته بود؟ :))) میترسم بدتر ناراحتت کنه جای خوشحال -__-
در اخر با ارزوهای خوب و این حرفا :)))

در طی تلاش بسیارش، بالاخره توانست از حصارها بگذرد و آسمانی شود...

به گمانم رمز موفقیتش را به سایر دوستان هم گفته است که دارند به دنبالش می آیند...

ابرها هم انگار به خاطر این واقعه دارند لبخند میزنند. لبخندی محو. 

و وقتی همه دور هم جمع شدند، نشستند به تماشای غروب جمعه ای که دلباز بود...

پ.ن: میخوام برم درس بخونم مثلا! نظرات بسته اس ازین به بعد پس. شاید مسخره ب نظر بیاد ولی همیشه سر جواب دادنشون فکر میکنم کلی :))) برا همین، چون انرژیمو میگیره. ولی اگر حرفی، کاری، چیزی بود یکم برید بالا و از تماس با من باهام درمیون بذارید. کلی هم خوشحال میشم و اگر جوابی داشت حتما جوابتونو میدم تو وبتون یا ایمیل مثلا :)

دوست دارم پایانش این جوری باشد...

تو گفتی از کسانی که به خاطر دوست داشته شدن، خودشان را تغییر می دهند. شاید مرحله ی اول زندگی هر کسی و شاید هم نه.
به هرحال حالا من میخواهم از کسانی که دیگر به خاطر کسی تغییر نمی کنند و خودِ خودشانند ولی هنوز هم دوست دارند دوست داشته شوند بگویم. آخر ادمیزاد هر کاری هم کند باز هم نیاز به دوست داشته شدن دارد، نه؟
این افراد دو دسته می شوند. عده ای از آن ها همینجور که خودشان هستند، خیلی راحت مقبول درگاه ملت قرار گرفته و دوست داشته می شوند. عده ای دیگر ولی، از آن جا که کسی کماکان مشتاق شناختنشان نمی شود، خودشان دست به کار می شوند و هر فرصتی که دستشان بیاید، مثلا در جمعی که همه در حال خاطره تعریف کردن هستند، سعی میکنند از خودشان، از همه ی وجودشان، به دیگران بگویند و همه ی توانشان را به کار می اندازند تا دیگران بتوانند این وجودی که تعریفش را بدون ذره ای دروغ یا بزرگ نمایی می کنند را بشناسند و دوستش داشته باشند؛ محبت می کنند از ته دل و نه برای خوش امد دیگران، ولی انتظار دارند دیده شوند و ...
ولی باز هم پس زده می شوند یا دیده نمی شوند و در نقشِ سایه ی کسانی که به خاطر خودشان دوست داشته شدند، می مانند...
این ها انقدر این راه را ادامه می دهند که یک وقت به جایی می رسند که حتی دیگر نمی دانند محبتی که به دیگران می کنند همان محبت حقیقی سابق است یا فقط برای دوست داشته شدنشان است. این ها دیگر حالشان از همه چیز به هم می خورد؛ خیلی غمگین می شوند و زندگی شان قاطی پاطی.

این ها یک شب که از خواب بیدار می شوند تصمیم به خودکشی می گیرند و وسایلش را هم اماده می کنند و می روند آخرین وب گردیشان را کنند که اتفاقی به این پست من برخورد میکنند که اخرش نوشته "الله یحبک" و همینطور که چشم هایشان درگیر این جمله شده، همزمان گوش هایشان هم درگیر صدای اذانی که اتفاقی از تلویزیون درون هال، خانه همسایه یا مسجد می آید، می شود...


پ.ن: امروز ساده ی ساده نوشتم :))) فقط من احساس میکنم این مدلی نوشتن یه جوریه؟

بیایید موزهای کور را بینا کنیم، دستشان را بگیریم و از خیابان ردشان کنیم!

سر نوشت: "شماره دو" برگرفته از لطیفه ای قدیمی و به قول بچه ها معنی اش PP است.

داشتم فیلم The Martian را نگاه میکردم که رسیدم به آن جاییش که کاراکتر مذکور با همین شماره دو به ظاهر بی مصرف و بد توانست سیب زمینی هایش را رشد دهد و به واسطه خوردن سیب زمینی ها از مرگ نجات پیدا کند که به یکباره، مادر محترم آمدند درون اتاق و گفتند که اگر شماره دو هم بودی زمین را آباد می کردی و این چه وضعش است که همش پای کامپیوتر نشسته ای و حرف هایی از این قبیل را به خورد گوش بنده دادند و بعدش هم بدون اینکه متوجه شوم از اتاق بیرون رفتند؛ آخر من تمام فکرم پیش شماره دو بود که نگاه کن، با اینکه مفید است چقدر در حقش اجحاف می شود و همیشه همه جا به عنوان فحش و چیز خیلی بد و چندش آوری از او یاد می شود؛ که حرف مادرم در ذهنم تکرار شد: "اگر شماره دو هم بودی زمین را اباد می کردی" بله، مادرم نادانسته از شماره دو دفاع کرده بود؛ ولی خب از طرفی دیگر مرا خوار و ذلیل کرده بود.

خب همین دیگر. بیاید از حق شماره های دو دفاع کنیم، حتی اگر خودمان بی مصرف تر از آن ها باشیم، تا شاید با گرفتن حق شماره دو های مذکور با مصرف شویم!

راستی گفتم مذکور! چطور است سر راه حقمان از این بابت را هم بگیریم؟ منظورم با خوانندگان زن این نوشته است، آخر مذکور از مذکر می اید. به نظرتان چرا نمی گویند "مونوث"؟ حداقل وقتی چیز مورد نظر مونث باشد هم، این را بگویند، ما راضی ایم. اگر هم مشخص نباشد جنسیتش چیست به "مذنوث" هم راضی ایم، والا به جان خودمان.

چپی(!) شاید هم منظور "موز کور" بوده. چطور است برویم حق موز ها را هم بگیریم؟

پا نوشت: اگر میشه لطفا برداشتتون رو از متن بگید که بدونم چیزی که تو ذهنم بود رو تونستم درست منتقل کنم به مخاطب یا نه...

وقتی پسرفتت باعث خوشحالی می شود!

با کارنامه اش به داخل می آید و بلند بلند رو به آن ها، شروع به صحبت می کند: «بابا، مامان، من منفیِ 100 شدم امتحانمو! برا همین قراره اخراجم کنن از اینجا. راستش، می ترسم از اینکه از خونه ام و پیش شما باید برم. تازه این که اونا خوشحال شدن که قراره از این جا برم هم، غم انگیزه؛ یه جوریم کرده... اه این آب ها داره از کجا میاد؟ مگه تو معدشیم؟» دستی به چشمش می کشد و حرفش را از سر می گیرد: «ولی خب یه جورایی خوشحالم هستم! اخه تا حالا خونمون به اضافه اون خونه های دیگه رو انقد خوشحال ندیده بودم. یعنی میدونید؟ اینکه باعث زجرشون بودم؛ فقط به این خاطر که میخوام زندگی کنم، یه وقتایی، یه جورایی، اذیتم می کرد؛ با اینکه به نظرم زندگی کردن حقم بود ولی خب، الان که قراره دیگه اذیتشون نکنمم خوبه. الان که میشه خوشحال دیدشون... راستش انقد برق چشمای خونمون، تو چیزی که داشت خودشو توش نگاه می کرد، قشنگ بود که حتی از برق کله ی رنگ صورتشم قشنگ تره! برا همین دیگه فکر کنم باقی چیزا مهم نیس، نه؟»

آب های چشمانش به داخل دهانش که تمام قد بازش کرده تا خوش حالی اش را نشان دهد می رود.

قبل از این که آن ها بتوانند عکس العملی نشان دهند، به پایین تنه اش که در حال غیب شدن است، نگاه می کند و می گوید: «به نظر وقتشه! شاید خودخواهی باشه ولی خوشحالم که بودم؛ که با شما و خونمون اشنا شدم، که خنده ی تو چشماشو دیدم...»

و سلول سرطانی در حین دست تکان دادن برای آن ها ناپدید می شود...

پ.ن: شاید بعدا ویرایش شد.

پ.پ.ن: بازم  سرطان از گذشته ها