گرما را بدون سرما نمی خواهم / نخواهید...

داشتیم از قم برمیگشتیم خونه مون و هی داشتم از پنجره ی ماشین سرک می کشیدم ب بیرون ک یهو تو جاده دیدم یه مکانی رو با پارچه و چادر و اینا اگر درست یادم مونده باشه ساختن و توش انار و لواشک و اینا میفروشن. با خودم گفتم آخی اخه چرا اینا باید همچین کاری کنن برا گذرون زندگی اونم تو سرما و اینا ک یهو ترمز کردم و ب پاهام ک روش کوله ام + وسایلی ک از رو پا مامانم برداشته بودم و روش گذاشتم تا راحت تر باشه و اذیتی ک میشدم و در عین حال لذتی ک از جاده می بردم فکر کردم. سو سو بود. چ بسا ک اگر رنج بهم وارد نمیشد فکر لذت بردن از جاده نمیوفتادم و مث یه مجسمه فقط میشستم یه گوشه.
پس چرا باید بدون دونستن احساسات کسی الکی واسش دل می سوزوندم؟ وقتی خودمم از اذیت شدن تا زمانی ک همراه با لذت بود ابایی نداشتم؟ و کی گفته بود ک اون فروشنده ها از کارشون ناراضین؟ سرما اذیت میکنه درست ولی دیدن زندگی کردن ادما و گه گاه حیوونای مختلف یا مثلا یه گیاه کوچولو تو دل اون جاده کویری یا حتی زمین و سنگ ها و خاک و شکل سازی با اونا مث من ممکنه براشون لذت بخش باشه پس حرف حساب من چی بود اون موقع؟